według słownika języka polskiego to sposób opowiadania przedstawiający zdarzenia w określonym porządku czasowym. Arystoteles podzielił narrację na trzy typy: historyczną, fabularną i argumentacyjną. Pierwsza, charakterystyczna dla dziejopisarstwa, porządkuje wydarzenia, które rzeczywiście zaszły. Druga, typowa dla sztuki, przedstawia wyobrażony ciąg fantastycznych zdarzeń. Trzecia, charakterystyczna dla prognoz i eksperymentów myślowych, opisuje relacje między zdarzeniami tylko prawdopodobnymi, które miałyby ważne konsekwencje, gdyby się rzeczywiście wydarzyły. Wymienione typy narracji na różne sposoby wykorzystywane są w reklamie, polityce i rozrywce. Ich skuteczność świadczy o tym, że wszyscy potrzebujemy i lubimy snuć opowieści. Czy jednak umiejętnie wykorzystana narracja jest tylko chwytem retorycznym lub przynoszącą ulgę odskocznią od codzienności? Być może narracja jest czymś więcej niż kulturową konwencją i środkiem stylistycznym?
Antropolodzy twierdzą, że wszystkie kultury u swych źródeł mają wielkie opowieści a socjolodzy uzupełnią to twierdzeniem, że upadek wielkich narracji prowadzi do kryzysu cywilizacji. Jeśli te diagnozy są trafne, to znaczenie narracji wykracza daleko poza ich instrumentalne wykorzystanie dla zysku, polityki i rozrywki. Przeobrażenia narracji sygnalizują ważne zmiany w myśleniu jednostek oraz sposobach funkcjonowania społeczeństw i cywilizacji.