wskazuje na niestandardowe i szerokie podejście do problematyki metaforyczności. Tradycyjnie pojmowana jest ona własnością mowy, języka czy tekstu, jest traktowana jako ich stylistyczna ozdoba czy narzędzie perswazji. Rewolucja kognitywistyczna dokonana w psychologii, filozofii, antropologii w połowie minionego stulecia zmieniła ten punkt widzenia. Za sprawą monografii George’a Lakoffa i Marka Johnsona „Metafory w naszym życiu”, ale także badaczy spoza językoznawstwa, zaczęto pojmować metaforyczność jako własność struktur pojęciowych ludzkiego umysłu, a także niektórych rodzajów działania. Poszerzono nie tylko obszary badań, wykraczając daleko poza język i teksty literackie, nawet te użytkowe jak dyskursy polityczne, ale podjęto badania empiryczne nad rozlicznymi rodzajami zachowań człowieka i jego metaforycznych wytworów. Efektów metaforyczności zaczęto upatrywać również w gestach, rytuałach, zachowaniach społecznych, rozpoznając metaforyczne struktury, funkcje i wytwory daleko poza językiem – w malarstwie, wizualnych sztukach użytkowych, w muzyce, tańcu.