dr hab. Joanna Pędzisz
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
Katedra Lingwistyki Stosowanej
W wyniku konfrontacji z Labanowską Analizą Ruchu, według której wszystkie komponenty ruchu czyli przestrzeń (space), ciężar (weight), czas (time), przepływ (flow) i wysiłek (effort), są rozważane współzależnie, tancerz współczesny w roli choreografa i/lub pedagoga realizuje działania językowe odnoszące się do jakościowych właściwości ruchu. Zgodnie z zaproponowaną przez Schwoebela i Cosletta (2005) typologią stanowią one reprezentację leksykalno-semantyczną ciała w ruchu, a dopełniają bez wątpienia dwie inne jak jego schemat i jego mapę topologiczną. Wspomniane działania językowe są silnie zindywidualizowane, zależne od umiejętności, wykształcenia i doświadczenia tancerza, który posługuje się nierzadko wyrażeniami figuratywnymi. Celem nadrzędnym wystąpienia jest zatem określenie, dzięki jakim rodzajom metafor konceptualnych konstytuuje się obraz ciała realizującego konkretne jakości ruchowe w tańcu współczesnym.